Shumë vite më parë, dikur jetonte një njeri që nuk besonte në Zot. Dhe për shkak se ai nuk besonte në Zot, ai tallej me të gjithë muslimanët për besimin e tyre. Kështu besimtaret u ankuan tek Dijetari i vendit për rastin i personit dhe sjelljës së tij të shëmtuar. Dijetari mendoi gjatë kohë për një mënyrë të dobishme për të këshilluar jobesimtarin, dhe më në fund, doli me një ide që do të përmbushte dëshiren e tij dhe do të përçonte mesazhin e synuar.
Ai sfidoi për të debatuar të gjithë ata që nuk besonin në Zot dhe caktoi një kohë dhe datë për këtë sfidë. Kjo sfidë do të ndodhte në një terren të hapur, në të cilin Shejhu do t’u vërtetonte atyre se ekzistonte një Zot, një dhe i vetëm.
Në këtë ditë, mijëra njerëz dolën për këtë ngjarje. Të gjithë, duke përfshirë edhe muslimanët, ishin kureshtarë të shihnin se si Dijetari do t’u vërtetonte atyre ekzistencen e Zotit. Kështu, muslimanët u ulën në njërën anë dhe jobesimtarët në anën tjetër. Pesë minuta kaluan, pastaj dhjetë. . . Por dijetari nuk u pa askund. Ai nuk u paraqit.
Përfaqësuesi i jobesimtarëve u ngrit dhe u drejtua njerëzve: “Duket se të gjithë po e humbim kohën tonë! Mesa po shihet edhe Dijetari juaj e di se nuk ka Zot, prandaj vendosi të mos marrë pjesë në këtë mbledhje.”
Pikërisht në atë moment mbërriti dijetari.
“Çfarë ju mori kaq shumë? Duket se ju vetë jeni në dyshim se ekziston një Zot!” qeshi jobesimtari.
Ndërsa dijetari iu përgjigj me një zë të qetë: “Kërkoj ndjesë, por gjatë rrugës sime për të arritur këtu, kisha para vete një lumë për të kaluar. Prita mos kalon ndonjë varkë, por nuk kaloi askush. Por fatmirësishtë dhe papritur, një pemë aty pranë eci drejt lumit pastaj u rrokullis para meje. Lëvorja u qërua vetvetiu dhe druri filloi të copëtohej vetvetiu në dërrasa. Pastaj dërrasat filluan të gdhendën dhe të bashkohen mes vete duke formur në një varkë të bukur. Hypa shpejt në varkën dhe filloi vetë të levizej dhe më dërgoi deri këtu. Prandaj pak u vonova”
Jobesimtari qeshi dhe u tha të gjithë muslimanëve: “Çfarë dijetari keni zgjedhur si debatues dhe përfaqësues tuajin? Ai është i çmendur! Si mund të ecë një pemë? Si mund të zhvishet një pemë? Si mundet një pemë të copëtohet dhe të shëndrrohet në varkë?”
Pastaj Dijetari foli: “Kjo është pikërisht ajo që doja të dëgjoja! Si po habiteni me mua vetëm pershkak se pretendova se një varkë u krijua rastësishte nga disa drunjë, ndërsa ju vet po pretendoni se qenja njerzore dhe i gjithë univerzi erdhën në ekzistencë rastësishtë nga asgjëja. Si po habiteni me mua kur pretendova se disa drunjë filluan të lëvizin në mënyrë të koordinuar dhë bashkarishtë të formojnë një varkë, ndersa ju vet po pretendoni se vetvetiu po lëvizin Dielli, Hëna dhe gjithë planetët e tjera duke formuar bashkë sistemin e përpiktë djellorë.”
Mosbesimtari uli kokën – mbeti pa fjalë dhe nuk kishte përgjigje.
“Allahu, sigurisht! Ai është Krijuesi i gjithë universit,” tha Shejhu.
I tillë ishte efekti i fjalëve të Dijetarit dhe i ftesës së tij të bukur në Islam, saqë shumë nga jobesimtarët u bënë muslimanë nga duart e Tij.
Reflektim mbi tregimin
Në zemër të saj, kjo histori na inkurajon të sodisim ekuilibrin dhe modelin e ndërlikuar që qëndron në themel të ekzistencës sonë. Na shtyn të reflektojmë mbi kompleksitetin e mahnitshëm të botës natyrore dhe rendin që qeveris universin tonë. Nëpërmjet analogjisë së pemës që mrekullisht shndërrohet në një varkë, Dijetari na bën thirrje të pranojmë se vetë ekzistenca e një rregulli dhe bukurie të tillë në botë nuk mund t’i atribuohet thjesht rastësisë.
Historia jo vetëm që thekson ekzistencën e një Krijuesi, por gjithashtu nënvizon lidhjen e thellë midis besimit dhe vlerësimit të botës që na rrethon. Na kujton se besimi nuk është një çështje thjesht besimi; përkundrazi, ajo është e rrënjosur në bukurinë e thellë të universit dhe në shenjat e pranisë së Zotit që janë të shpërndara në të.
Në një botë të nxitur shpesh nga skepticizmi dhe ndjekja e pandërprerë e shpjegimeve shkencore, kjo histori na fton të ndalemi dhe të mendojmë për mrekullitë e pashpjegueshme që na rrethojnë. Na nxit të njohim urtësinë hyjnore që vepron prapa skenave, duke orkestruar lëvizjet e planetëve, ritmet e natyrës dhe vetë rrahjet e zemrës sonë.
Nëpërmjet analogjisë së zgjuar, Dijetari na sfidon të pranojmë absurditetin e hedhjes poshtë të idesë së një Krijuesi, ndërsa në të njëjtën kohë mahnitemi me koordinimin e universit. Është një thirrje për të kapërcyer kufizimet e të kuptuarit njerëzor dhe për të përqafuar idenë se ekziston një qëllim, një inteligjencë dhe një dizajn që e tejkalon shumë kuptimin tonë.
Në fund, mesazhi përfundimtar i tregimit është ai i zgjimit dhe ndriçimit. Na inkurajon të hapim zemrat dhe mendjet tona ndaj bukurisë dhe mrekullisë së thellë që ekzistojnë në botë, të shohim përtej sipërfaqes së gjërave dhe të njohim shenjat e ndërlikuara të ekzistencës së Zotit. Ajo na fton të gjejmë ngushëllim dhe kuptim në besimin tonë, në njohjen se ka një dizajn madhështor të kozmosit dhe në besimin se ekzistenca jonë nuk është rezultat i rastësisë, por më tepër një testament i krijimit hyjnor.
Në një botë të mbushur me pyetje dhe pasiguri, kjo histori shërben si një kujtesë e mençurisë dhe kuptimit të thellë që mund të gjendet në besim dhe në bukurinë mahnitëse të universit. Na fton të përqafojmë misterin dhe mrekullinë e ekzistencës dhe të pranojmë shenjat e pranisë së Zotit që na rrethojnë në çdo hap.
Përmblodhi dhe përshtati:
www.studentet.mk
