Nëse po përpiqeni të përdorni celularin tuaj në një nëndetëse të zhytur, përgjigjja është jo.
Sinjalet e telefonit celular përdorin valë radio me frekuencë shumë të lartë (rreth 800 ose 1900 megahertz në Shtetet e Bashkuara). Ata udhëtojnë në një vijë të drejtë, janë jashtëzakonisht të ndjeshëm ndaj ndërhyrjeve dhe ndahen me shpejtësi të madhe kur ndeshen me ujë të detit të kripur. Ndërsa mbi sipërfaqen e oqeanit, një nëndetëse do të duhet të jetë mjaft afër bregut, sepse telefonat celularë mbështeten në një rrjet stacionesh bazë, ose kulla telefoni celular për të transmetuar sinjale. Në teori, një telefon celular mund të jetë në gjendje të komunikojë me një kullë 72 kilometra larg, por një sinjal në këtë distancë do të ishte larg nga i besueshëm.
Nëndetëset duhet të qëndrojnë të zhytura në një thellësi prej rreth (60 deri në 100 metra) në mënyrë që të shmangin zbulimin. Për dekada, nëndetëset e zhytura kanë komunikuar vetëm përmes valëve të radios me frekuencë jashtëzakonisht të ulët (ELF) ose frekuencës shumë të ulët (VLF) sepse sinjalet në këto rangje shumë të ulët (300 herz deri në 30 kilohertz) janë në gjendje të udhëtojnë në distanca të gjata dhe të depërtojnë në ujërat e detit.
Por ELF dhe VLF shpejtësinë e transferimit të të dhënave e kanë ekstremisht të kufizuar, me shkallët e transferimit të të dhënave duke filluar nga disa qindra bit në sekondë deri në aq pak sa disa bit në minutë. Për të kontaktuar me stacionin bazë, nëndetëset duhet të tërheqin kabllot e mëdha të antenave dhe të zvogëlojnë shpejtësinë e tyre nën ujë.
Vitet e fundit, Marina amerikane ka eksploruar teknologji të reja, siç janë buoyat e vegjël të komunikimit që mund të hidhen në sipërfaqe për të vendosur një lidhje me satelitët ushtarakë dhe shpërndarjen e tasteve kuantike, e cila kërkon të përdorë parimet e mekanikës kuantike për të komunikuar në mënyrë të sigurt me nëndetëset tjera të zhytura.
Përgatiti dhe përshtati:
WWW.STUDENTET.MK
