Pas 21 vitesh martesë, gruaja ime insistoi të darkoja me një grua tjetër. Ajo tha, “Unë të dua, por e di që kjo grua tjetër të do dhe do të donte të kalonte pak kohë me ty.”
Gruaja tjetër që gruaja ime donte të vizitoja ishte nëna ime, e cila ka 19 vjet e ve, por kërkesat e punës sime dhe të tre fëmijëve të mi kishin bërë të mundur që ta vizitoja vetëm herë pas here. Atë natë e thirra për ta ftuar të dilnim për darkë. “Çfarë nuk shkon, a je mirë?” ajo pyeti.
Nëna ime është tipi i gruas që dyshon se një telefonatë vonë natën ose një ftesë surprizë është një shenjë e lajmit të keq. “Mendova se do të ishte mirë të kaloja pak kohë me ty,” iu përgjigja. “Vetëm ne të dy.” Ajo mendoi për një moment dhe më pas tha: “Do të doja shumë”.
Atë të premte pas punës, ndërsa u nisa me makinë për ta marrë, isha pak i shqetësuar. Kur mbërrita në shtëpinë e saj, vura re se edhe ajo dukej se ishte e shqetësuar për takimin tonë. Ajo priti në derë me pallton. Ajo buzëqeshi nga një fytyrë që shkëlqente.
Shkuam në një restorant që, megjithëse jo elegant, ishte shumë i këndshëm dhe komod. Mamaja më kapi krahun sikur të ishte Zonja e Parë. Pasi u ulëm, më duhej të lexoja menunë. Sytë e saj mund të lexonin vetëm shkronja të mëdha. Ngrita sytë dhe pashë mamin ulur aty duke më ngulur sytë. Një buzëqeshje nostalgjike ishte në buzët e saj. “Isha unë që më duhej të lexoja menunë kur ishe i vogël,” tha ajo. “Atëherë është koha që të relaksoheni dhe të më lini të kthej nderin,” iu përgjigja. Gjatë darkës, ne patëm një bisedë të këndshme – asgjë e jashtëzakonshme, veçse u kapëm me ngjarjet e fundit të jetës së njëri-tjetrit. Kemi folur aq shumë… Ndërsa mbërritëm në shtëpinë e saj më vonë, ajo tha: “Do të dal përsëri me ty, por vetëm nëse më lejoni të të ftoj.” Unë u pajtova.
“Si kaluat me nënën tënde?” pyeti gruaja time kur u ktheva në shtëpi. “Shumë bukur. Shumë më tepër nga sa mund ta imagjinoja, – iu përgjigja.
Disa ditë më vonë, nëna ime vdiq nga një atak masiv në zemër. Ndodhi aq papritur sa nuk pata mundësinë të bëja asgjë për të. Pak kohë më vonë, mora një zarf me një kopje të një fature nga restoranti, i njëjti vend që kishim darkuar nëna dhe unë. Në letrën brenda zarfit ishte ky shkrim: “Këtë faturë e kam paguar paraprakisht. Nuk isha i sigurt se mund të isha atje; por sidoqoftë, pagova dy pjata– një për ty dhe tjetra për gruan tënde. Ju kurrë nuk do ta dini se çfarë ndjesie e lumtur ishte ajo natë për mua. Të dua, bir.”
Në atë moment kuptova rëndësinë e të thënit në kohë: “Të dua” dhe t’u japim të dashurve tanë kohën që meritojnë. Asgjë në jetë nuk është më e rëndësishme se familja juaj. Jepuni atyre kohën që meritojnë, sepse këto gjëra nuk mund të shtyhen për “ndonjë herë tjetër”.
Përgatiti dhe përshtati:
STUDENTET.MK
