Dy burra, të dy të sëmurë rëndë, zunë të njëjtën dhomë spitali.
Një burrë u lejua të ulej në shtratin e tij për një orë çdo pasdite për të ndihmuar në kullimin e lëngjeve nga mushkëritë e tij. Shtrati i tij ishte pranë dritares së vetme të dhomës. Burri tjetër duhej të kalonte gjithë kohën e tij në shpinë.
Burrat flisnin për orë të tëra. Ata folën për gratë dhe familjet e tyre, për shtëpitë e tyre, për punët e tyre, për përfshirjen e tyre në shërbimin ushtarak, ku kishin qenë me pushime.
Çdo pasdite, kur burri në krevat pranë dritares i vinte koha të ulej, ai e kalonte kohën duke i përshkruar shokut të dhomës të gjitha gjërat që mund të shihte jashtë dritares. Ndërsa burri pranë dritares i përshkruante të gjitha këto me detaje të hollësishme, burri në anën tjetër të dhomës mbyllte sytë dhe imagjinonte skenën piktoreske.
Dritarja shikonte një park me një liqen të mrekullueshëm. Rosat dhe mjellmat luanin në ujë ndërsa fëmijët lundronin me varkat e tyre. Të dashuruarit e rinj ecnin krah për krah mes luleve të çdo ngjyre dhe një pamje e bukur e horizontit të qytetit mund të shihej në distancë.
Burri në shtratin tjetër filloi të përjetonte ato çaste të bukura sikur vet të ishte prezent jashtë në mesin e atyre bukurive, për ato periudha njëorëshe ku bota e tij zgjerohej dhe gjallërohej nga gjithë aktiviteti dhe ngjyra e botës së jashtme, dhe kështu për çdo ditë.
Kaluan ditë e javë. Një mëngjes, infermierja e ditës mbërriti për të sjellë ujë për pacientet e saj dhe gjeti trupin e pajetë të burrit pranë dritares, i cili kishte vdekur i qetë në gjumë. Ajo u pikëllua dhe thirri punonjësit e spitalit për të marrë trupin.
Sapo u duk e përshtatshme, burri tjetër pyeti nëse mund të zhvendosej pranë dritares. Infermierja ishte e lumtur që bëri ndërrimin dhe pasi u sigurua që ai ishte rehat, e la vetëm.
Ngadalë, me dhimbje, ai u mbështet në një bërryl për të hedhur vështrimin e tij të parë në botën reale jashtë. Ai u përpoq të kthehej ngadalë për të parë nga dritarja pranë shtratit. Përballë dritarës ishte një mur i zbrazët qe bllokonte pamjen e gjithçkaje.
Burri i hutuar e pyeti infermieren se çfarë mund ta kishte detyruar shokun e tij ti përshkroi gjitha ato pamje dhe gjëra kaq të mrekullueshme jashtë kësaj dritareje ndërsa Infermierja u përgjigj se burri ishte i verbër dhe nuk mund ta shihte as murin.
Ajo tha: “Ndoshta ai thjesht donte të të inkurajonte.”
Kjo histori ilustron disa mësime të rëndësishme morale dhe urtësi:
Historia sugjeron se burri pranë dritares mund të ketë pretenduar se ka parë një botë të bukur jashtë për të inkurajuar shokun e dhomës. Kjo nënvizon rëndësinë e ofrimit të inkurajimit dhe mbështetjes për të tjerët, edhe përballë sfidave tona.
Veprimet e vogla të inkurajimit mund të japin shpresë dhe motivim për ata që kanë më shumë nevojë. Njeriu pranë dritares ilustron vetëmohimin dhe sakrificën. Ai zgjodhi të përqendrohej në përmirësimin e jetës së shokut të dhomës në vend që të ndalej te dhimbja dhe kufizimet e tij.
Vdekja e papritur i burrit nga dritarja shërben si një kujtesë prekëse e brishtësisë së jetës. Na inkurajon të vlerësojmë momentet aktuale dhe njerëzit në jetën tonë, pasi nuk e dimë kurrë se kur mund të na hiqen. Gjithashtu na kujton rëndësinë e shfrytëzimit sa më të mirë të kohës që kemi.
Njeriu pranë dritares ilustron vetëmohimin dhe sakrificën. Ai zgjodhi të përqendrohej në përmirësimin e jetës së shokut të dhomës në vend që të ndalej te dhimbja dhe kufizimet e tij.
Si përfundim, historia shërben si një kujtesë e bukur e rëndësisë së perspektivës, ndjeshmërisë, dhembshurisë, inkurajimit dhe vetëmohimit në jetën tonë. Na inkurajon të shohim të bukurën në botën që na rrethon, edhe në rrethana të vështira, dhe ta ndajmë atë bukuri me të tjerët si një akt dashamirësie dhe shprese.
Përgatiti dhe përmblodhi:
WWW.STUDENTET.MK
