Infeksionet spitalore, të quajtura gjithashtu infeksione nosokomiale të lidhura me kujdesin shëndetësor ose të fituara nga spitali, janë një nëngrup i sëmundjeve infektive të marra në një institucion të kujdesit shëndetësor. Për t’u konsideruar nosokomiale, infeksioni nuk mund të jetë i pranishëm te pacienti para pranimit në spital; përkundrazi, duhet të zhvillohet të paktën 48 orë pas pranimit. Këto infeksione mund të çojnë në probleme serioze si sepsë dhe madje edhe vdekje.
Shpesh, infeksionet spitalore shkaktohen nga patogjenë rezistent ndaj shumë barnave, të fituara nëpërmjet procedurave invazive, përdorimit të tepërt ose të panevojshëm të antibiotikëve dhe duke mos ndjekur procedurat e kontrollit dhe parandalimit të infeksionit. Në fakt, shumë infeksione spitalore janë të parandalueshme përmes udhëzimeve të lëshuara nga institutet kombëtare të shëndetit publik si Qendrat për Kontrollin dhe Parandalimin e Sëmundjeve (CDC).
Cili është lloji më i zakonshëm i infeksionit spitalor?
Megjithëse bakteret, viruset dhe kërpudhat e ndryshme mund të shkaktojnë infeksione spitalore, më i zakonshmi është bakteri Staphylococcus aureus. Patogjenë të tjerë të zakonshëm si Escherichia coli, Enterococci dhe Candida janë fajtorë të zakonshëm dhe të gjithë mund të gjenden normalisht në lëkurë dhe mukozë. Llojet rezistente ndaj antibiotikëve si Staphylococcus aureus rezistent ndaj meticilinës (MRSA) mund të jenë veçanërisht të rrezikshme dhe të vështira për t’u trajtuar.
Kateterët urinar
Një kateter urinar është një tub i futur në fshikëz për të mbledhur urinën në një sistem grumbullimi të mbyllur. Kateterët urinar mund të ndihmojnë pacientët që kanë vështirësi në kontrollin ose zbrazjen e fshikëzës së tyre. Meqenëse pacientët nën anestezi nuk janë në gjendje të kontrollojnë fshikëzën e tyre, kateterët urinar zakonisht vendosen gjatë procedurave kirurgjikale për të mbajtur fshikëzën bosh.
Patogjenët e përhapur përmes perineumit të një individi ose një kateteri urinar të kontaminuar mund të çojnë në infeksione të traktit urinar, të cilat janë infeksionet spitalore më të zakonshme.
Simptomat e infeksioneve të traktit urinar përfshijnë urinim të dhimbshëm, dhimbje në krahë dhe temperaturë.
Procedurat kirurgjikale
Infeksionet e vendit kirurgjikal janë lloji i dytë më i zakonshëm që mund të zhvillohet pas operacionit.
Kohëzgjatja e operacionit, teknika kirurgjikale dhe steriliteti i sallës së operacionit janë të gjithë faktorë që mund të ndikojnë në incidencën e infeksioneve spitalore në vendin e kirurgjisë.
Infeksionet e vendit të operacionit shkaktohen nga patogjenë tashmë të përhapur në lëkurë ose nga organizma të derdhur nga anëtarët e stafit të sallës së operacionit dhe shpesh përfshijnë lëkurën, organet ose materialet e implantuara.
Simptomat mund të përfshijnë skuqje të lëkurës, butësi dhe kullim nga vendet e operacionit.
Kateter venoz qendror
Një kateter venoz qendror (i njohur gjithashtu si një linjë qendrore) është një tub i vendosur në një venë të madhe në qafë, krah, gjoks ose ijë dhe mund të qëndrojë në vend për një kohë të pacaktuar. Kateterët e venave qendrore mund të përdoren për të dhënë terapi intravenoze si ushqimi total parenteral (TPN), i cili siguron lëndë ushqyese dhe lëngje për pacientët.
Infeksionet e qarkullimit të gjakut mund të rezultojnë nga patogjenë që mund të depërtojnë në lëkurë gjatë futjes së qendrave të linjave qendrore. Kjo është forma e tretë më e zakonshme e infeksionit spitalor dhe ka shkallën më të lartë të vdekshmërisë.
Simptomat e infeksionit mund të përfshijnë skuqje të lëkurës, butësi dhe kullim në vendet e futjes.
Si mund të parandalohen infeksionet spitalore?
Zbatimi i protokolleve të kontrollit të infeksionit për të reduktuar transmetimin ekzogjen dhe endogjen në institucionet e kujdesit shëndetësor.
Transmetimi ekzogjen:
-Ndodh për shkak të ndërveprimeve nga personi në person dhe përmes kontaminimit të tërthortë mjedisor.
– Higjiena e shpeshtë e duarve është masa më e rëndësishme parandaluese për të kufizuar përhapjen e patogjenëve.
– Pajtueshmëria me masat paraprake të izolimit
– Përdorimi i duhur i pajisjeve mbrojtëse personale
– Shmangni përdorimin e panevojshëm të pajisjeve të brendshme dhe hiqni ato sa më shpejt të jetë e këshillueshme.
– Praktikimi i teknikave të duhura aseptike dhe/ose sterile gjatë futjes dhe mirëmbajtjes së pajisjeve.
– Dezinfektimi rutinë i sipërfaqeve, pajisjeve të pacientëve dhe pajisjeve mjekësore
– Menaxhimi i duhur i mbetjeve
Transmetimi endogjen:
– Nga përdorimi i tepërt dhe jo i duhur i antibiotikëve me spektër të gjerë. Vancomycin ndikon në ekuilibrin normal në florën bakteriale endogjene të pacientit, duke çuar përfundimisht në një rritje të tepërt të disa baktereve
– Nevojitet përdorimi i duhur antimikrobik me agjentin, dozën dhe kohëzgjatjen e duhur për të minimizuar rritjen e patogjenëve rezistent ndaj antibiotikëve.
– Transferimi nga një pjesë e trupit në tjetrën (si me infeksionet e traktit urinar)
– Depresioni i sistemit imunitar nga faktorë si kequshqyerja ose kimioterapia
Përmblodhi dhe përshtati:
STUDENTET.MK
